शिकवा आणि शिका!

ऑस्टिन ला परत आल्यानंतर एका आठवड्यात माझी teaching assistantship सुरु झाली. इथल्या universities मध्ये graduate (PhD) students ना funding चे दोन पर्याय उपलब्ध असतात. Graduate Research Assistantship (GRA) किंवा Teaching Assistantship (TA). मला पहिल्या वर्षी GRA मिळाली होती त्यामुळे केवळ lab मध्ये काम केलं की पैसे मिळत होते! आता मी जी lab join केली आहे तिथे इतक्या सहजी GRA मिळत नाही. (खूप जास्त सांगत नाही कारण मूळ विषय तो नाहीये). असो तर त्यामुळे या summer sem पासून मी TA करायला सुरुवात केली. माझा हा पहिलाच अनुभव असल्यामुळे खूप काही सांगण्यासारखं आहे!

शिवाय सध्या उन्हाळ्याची सुट्टी असल्याने सगळेच जरा निवांत आहोत त्यामुळे जरा मजा मजा चालू आहे ( in and around Austin) तेही सांगावं असं मनात आहे. बघू एका मेल मध्ये मावलं नाही तर पुढच्या वेळी!

प्रथम Teaching Assistant म्हणजे नक्की काय ते सांगते. इथल्या विद्यापीठांमध्ये प्रत्येक विषय हा अनेक professor शिकवत असतात. म्हणजे उदा. Introductory Biology हा विषय ६ ते ७ professors त्याच सेमिस्टर ला शिकवत असतात. आणि विद्यार्थी त्यांच्या सोयीनुसार/वेळापत्रकानुसार आणि आवडीनुसार त्यापैकी कोणत्याही एका Professor कडून तोच विषय शिकू शकतात.अर्थात एका वर्गाची विद्यार्थिसंख्या मर्यादित असते. प्रत्येक Professor ला आपला course design करण्याचे बऱ्याच अंशी स्वातंत्र्य असते. म्हणजे कशा आणि किती परीक्षा घ्यायच्या वै. प्राध्यापक आणि विद्यार्थी यांना जोडणारा महत्वाचा दुवा म्हणजे TA. General duties of a TA include auditing all the lectures, conducting discussion sessions, holding office hours and proctoring and grading exams. अर्थात TAship मध्ये विविध प्रकार असतात आणि सर्व TAs ना वरील पैकी काही/सर्व गोष्टी कराव्या लागतात. माझ्या TA मध्ये मी या सर्व गोष्टी केल्या. आता या पैकी प्रत्येक गोष्ट सविस्तर सांगते.

1. Auditing classes: TA has to attend all the classes conducted by the professor.

2. Holding office hours: मुलांना वर्गात शिकवलेल्या काही गोष्टी कळल्या नाहीत तर आठवड्यातल्या एका ठराविक दिवशी मुल TA ला येऊन भेटू शकतात आणि चर्चा करू शकतात.

3. Conducting discussion sessions: हे TA च सगळ्यात महत्वाचं काम. discussion session मध्ये साधारणत: lecture मध्ये शिकवलेल्या भागावर छोटीशी Quiz तयार करून मुलांना practice साठी सोडवायला द्यायची आणि मग त्याची उत्तरं discussion करायची असा format असतो.

मी Molecular Biology ह्या विषयाची TA होते. Summer courses are very compressed and hence hard and usually those who want to graduate early opt for summer courses. माझ्या वर्गात ४५ विद्यार्थी होते. मात्र discussion session ला या ४५ जणांचे दोन गट केले होते म्हणजे personal attention देता येत.

या TAship च्या दरम्यान एकूण अमेरिकन शिक्षणपद्धती बद्दलच्या माझ्या ज्ञानात बरीच भर पडली. इथल्या मुलांना एकुणातच खूप जास्ती choice असतो. म्हणजे उदा. एकाच वेळी विद्यार्थी music, biology, french and computer science अशा विषयातले courses घेऊ शकतो. आणि आपल्या आवडीनुसार पुढे जाऊन एखाद्या विषयात major करू शकतो. प्रथम दर्शनी ही पद्धत खूप छान वाटली तरी तिचे काही तोटेही आहेत. उदा. इतकी लवचिकता असल्यामुळे मुलं लवकर निर्णय घेऊ शकत नाहीत आणि त्यातून काही जणांची एक न धड अशी अवस्था होऊ शकते. भारतीय मुलं त्यामानाने बरीच focussed असतात. अर्थात त्यांना पर्यायही नसतो म्हणा! त्यामुळे इथे "How old are you?" या प्रश्नाला "25 years" असं उत्तर दिलं तर " ओह! I hardly knew what I wanted to do when I was 25!" अशी प्रतिक्रिया सर्रास मिळते! इथे पहिली ते कॉलेज एकत्र एका बेंचवर बसून शिकलो असं सांगणारे आढळणारच नाहीत कारण प्रत्येक विद्यार्थी आपापल्या सोयीनुसार courses घेतो त्यामुळे प्रत्येकाचे वेगवेगळे timetable असते. त्यामुळे Molecular biology ला येणारी दोन मुलं केवळ त्याच class पुरती आणि semester पुरती भेटतात. मला माझ्या वर्गात तरी बेशिस्त विद्यार्थी आढळले नाहीत. मुलं बरेचदा वर्गात laptop उघडून facebook check कर, chat कर असे उद्योग करत असतात. ही मुलं एकमेकांना फारशी ओळखत नसल्यामुळे वर्गात बसून गप्पा मारणे, चिठ्ठ्या पाठवणे असले उद्योग करत नाहीत याचे मला फार वाईट वाटले! एकूणच अमेरिकन लोक दुसऱ्याच्या आयुष्यात फारशी ढवळाढवळ करत नाहीत. आणि आपल्या भारतीय मनोवृत्तीला ते समजणे फार अवघड आहे. म्हणजे इथले पालक मुलांवर काहीही लादत नाहीत. ते केवळ त्याला advice देतात. त्याचप्रमाणे इथले शिक्षक देखील मुलांसाठी उपलब्ध असतात, त्याचं समाधान होईपर्यंत समजून द्यायला तयार असतात पण जर तुम्ही त्यांना approach केलत तरच! नाहीतर कोणीही शिक्षक "तू हे असं कर" असं आज्ञार्थी वाक्य उच्चारणार नाही! A very common way of putting your opinion here is "If I were you or I would do it this way!" People usually only advice each other. The final decision is all up to that person and so is the entire responsibility of it. हे पाहिलं कि आपल्याकडचे मुलाच्या वतीने त्याच्या career चे सर्व निर्णय घेणारे आईबाबा, बायकोचे निर्णय स्वत: घेणारे नवरे आठवतात आणि हसू येत! अर्थात या दोनपैकी काय अधिक चांगलं हे ठरवणं खूप अवघड आणि जवळजवळ अशक्य आहे. पण काही प्रमाणात मला आपल्या इथली पद्धत जास्ती योग्य वाटते विशेषत: मुलांचे निर्णय घेण्यात असलेला पालकांचा सहभाग. आपल्या नकळत्या वयात, जगाची पूर्ण ओळख नसताना कधीतरी दुसऱ्याच्या सल्ल्याने चालण्यात फायदा असतो! असा विचार केला तर आपल्यापैकी प्रत्येकाला स्वत:च्या बाबतीत एखादातरी प्रसंग आठवेल याची मला खात्री आहे!

TA करताना जाणवलेली दुसरी गोष्ट म्हणजे इथे उपलब्ध असलेल्या सोयी! प्रेमात पडावं अशी सुंदर stationary! आणि मला प्रचंड आवडलेलं इथलं photocopy machine (म्हणजे xerox machine!). You won't believe पण या machine मध्ये चक्क xerox झालेली पानं staple होऊन बाहेर पडण्याची सोय आहे!! मी या course च्या पहिल्या परीक्षेच्या copies करायला गेले तेव्हा मला ६ पानी प्रश्नपत्रिकेच्या ५० copies (३ पाठपोट पानं xerox staple करून) करायला मोजून १० मिनिट सुद्धा लागली नाहीत! त्याक्षणी मला आमचे कॉलेजच्या दिवसामधले केवळ xerox वाल्याच्या समोर उभं राहून घालवलेले असंख्य तास आठवले! गरज ही शोधाची जननी आहे असे म्हणतात हे काही खोटे नाही! इथल्या कमी मनुष्याबलामुळे इथे अनेक efficiency वाढवणाऱ्या सोयी आहेत झालं!

इथली शिकविण्याची पद्धत आपल्यापेक्षा फारशी वेगळी नसली तरी approach मध्ये बराच फरक असतो! इथे मुलांसाठी सर्व sources उपलब्ध असतात. काही विद्यापीठांमध्ये lectures रेकॉर्ड करून पुन्हा ऐकता येतात. गेल्या सेमेस्टर ला माझ्या वर्गातला एक मुलगा (not my TA class) Josh सर्व lectures video record करायचा आणि मग परीक्षा जवळ आली कि त्याच्याकडून सगळेजण lectures च्या DVDs घ्यायचे. अर्थात प्रत्येक professor ची त्याने दरवेळी परवानगी विचारली तेव्हा त्या professors नी दिलेली उत्तरं ऐकण्यासारखी आहेत! Dr.Chan is a very jolly professor so his reaction was "I see, I have no problems if you keep the lectures to yourself but I will definitely sue you if I see myself on YouTube one fine day!" The whole class broke into laughter!! Second time when another lady professor Dr.O'Halloran asked Josh said he was too old to memorize so many things! (and that's true, he's 37!) On this she replied "Yeah true, when you get old memory is first one to leave!" That's such a sporting spirit shown by these professors which I always appreciate. Even while teaching in the class they are always ready to accept their mistakes, appreciate other viewpoints and encourage students to express themselves. आपल्या इथे शिकवताना लपवाछपवी चालते ती इथे आजीबात नाही. हातच राखून शिकवायचं आणि मग परीक्षेत नेमका तेच विचारायचं असा प्रकार नाही. इथे परीक्षेत वेगळी उत्तरपत्रिका नसते प्रश्नपत्रिकेवरच उत्तरं लिहायची असतात (म्हणजे पेपर देऊन घरी आल्यावर पुन्हा आईपुढे बसून सोडवण्याची वेळच येत नाही!) मुलं बरेचदा पेन्सिलीने उत्तरं लिहितात. इथल्या पेपर तपासण्याच्या पद्धतीप्रमाणे you start with the assumption that the student has got full marks so while grading you don't give points but just take points off for wrong answers. It comes to one and the same result but the approach makes the difference!

अजून एक सतत जाणवणारी गोष्ट म्हणजे इथले नियम. अमेरिकेत ज्या गोष्टी सर्वांनी पाळल्या पाहिजेत अशा गोष्टींसाठी नियम असतात जे सर्वजण पाळतात आणि नियम मोडला तर दंड असतो. मात्र या समाजात फारसे अलिखित नियम/ संकेत जवळजवळ नाहीतच!! याउलट आपल्याकडे पाहिलं तर मूठभर नियम आहेत जे पाळले न पाळले तरी फारसा फरक पडत नाही आणि जोडीला खंडीभर अलिखित संकेत किंवा शिष्टाचार आहेत जे लोकं आवर्जून पाळत असतात आणि न पाळल्यास समोरच्याला असंस्कृत किंवा असभ्य ठरवायला मागेपुढे पाहत नाहीत! म्हणजे वर्गात वेळेवर येणे हा नियम आहे पण शिक्षकांचा आदर करणे हा संकेत आहे. (आता तो तुम्ही मनापासून करता कि केवळ देखल्या देवा दंडवत असतो हा मुद्दा वेगळाच!) यावरून एक किस्सा आठवला. MSc मध्ये माझा एक मित्र एकदा सकाळच्या पहिल्या लेक्चरला आला नाही. ते लेक्चर आमच्या HoD चं होतं. लेक्चर झाल्यावर आम्ही सरांबरोबर बाहेर आलो तर जिन्यात माझा मित्र भेटला.सरांनी त्याला लेक्चरला का आला नाहीस असं विचारल तेव्हा तो म्हणाला "Sorry sir but I did not get up on time!" त्याच हे अत्यंत प्रामाणिक उत्तर ऐकून आम्हाला सगळ्यांना हसू फुटलं! सरांच्या चेहऱ्यावरचे भाव बघण्यासारखे झाले होते! आश्चर्याने ते उद्गारले " But this can not be a reason!!" म्हणजे थोडक्यात he was expecting a lame excuse but telling truth was a shock!! मला आपल्या भारतीय संस्कृतीबद्दल संपूर्ण आदर आहे आणि अभिमान सुद्धा पण तरीही आपण ज्या अनावश्यक संकेतांमध्ये स्वत:ला जखडून घेतले आहे त्यातून आपल्या संस्कृतीची विशेष जोपासना होते असे मला वाटत नाही. इथे मिळणाऱ्या अमर्याद व्यक्तीस्वातंत्र्याचा मी पुरस्कार करणार नाही पण त्याच्या जोडीला जे मानसिक स्वातंत्र्य मिळत त्याचा बरेचदा हेवा वाटतो! समोरच्या व्यक्तीला थोडासा तरी benefit of doubt द्यायला आपण शिकलो तर भारत काही अंशी खऱ्या अर्थी स्वतंत्र होईल असं वाटत.

Well, बरीच मोठी मेल झाली! अजून खूप काही सांगायचं राहिलंच आहे. पण आत्ता इथेच थांबते! जाता जाता एक शेवटचा अनुभव! काही दिवसांपूर्वी इथे पं. हरिप्रसाद चौरासिया आणि राकेश चौरसियांच्या मैफिलीला गेलो होतो. तिथे गेलो तर झाडून सगळं मराठी पब्लिक! आमची जाम पंचाईत झाली! हक्काच्या मातृभाषेतून इथे comments करण्याची इतकी सवय झालेय इथे! असो, तर खर सांगायचं तर मी सुरुवातीला थोडीशी conscious होते! शास्त्रीय संगीतातलं मला फारसा कळत नाही त्यातून हे म्हणजे instrumental! पण कार्यक्रम सुरु झाला आणि मजा यायला लागली! आमच्या पुढच्या ओळीत बसलेले एक मराठी काका तर सतत खूष होऊन दाद देत होते! मी आपली मनापासून ऐकत होते आणि ऐकता ऐकता एका क्षणी माझ्याही नकळत माझ्या तोंडून " आहा क्या बात है!!" कधी बाहेर पडल ते माझं मलाच समजल नाही! राकेश चौरासियांनी एक खूप सुरेख जागा घेतली होती कारण माझ्या बरोबर अनेक जणांनी दाद दिली! That was an enlightened moment for me! संगीताची भाषा किती ताकदवान आणि universal असते ते मला त्याक्षणी कळलं! अजूनही मी त्या आनंदात तरंगत आहे!! त्यातला थोडासा आनंद तुमच्यापर्यंत या मेल मधून नक्की पोहोचावा हीच इच्छा!

पहिली भारत -भेट

भारतातून परत येऊन आज बरोब्बर एक आठवडा झाला! मुंबई एअरपोर्ट वर विमान उतरल्यावर जो आनंद झाला तो केवळ शब्दातीत आहे! आमचं विमान उतरल तरी ground crew ची तयारी झाली नव्हती आणि म्हणून १० मिनिटं सगळे विमानातच बसून होतो. तेव्हा खात्रीच झाली कि माझ्या प्रिय मायभूमीवर विमान उतरलं आहे!! पण त्याक्षणी गेलेल्या वेळाचा त्रास नाही झाला उलट बरं वाटलं..वाटलं कि चला अजूनही सगळं तस्सच आहे! कसाही असला तरी आपला तो नेहमी बाळ्याच असतो ना! गंमत म्हणजे विमानात बसून मी कोणता सिनेमा पहिला असेल? Slumdog Millionaire! हा मी बघणं अशक्य झाल्यामुळे मधेच सोडून दिला होता तो पाहायचा मुहूर्त असा लागला!

असो..पहिले काही दिवस घरातच होते! भारतात येऊन बहुतेकांशी फोनवर किंवा प्रत्यक्ष भेट झाल्यामुळे मी त्याबद्दल लिहायचं नाही असं ठरवलं आहे. त्याऐवजी मला भारतात कसं वाटलं, काय गोष्टी बदललेल्या वाटल्या आणि काही खास अनुभव याबद्दल लिहावं असं मनात आहे.

एकतर जसं अमेरिकेत आल्यावर फारसं वेगळं वाटलं नाही तसच भारतात आल्यावरही फार वेगळं वाटलं नाही! एक जाणवलं की अमेरिकेत फिरताना वावरताना शांतता वाटते, सुकून वाटतो..असं वाटतं की तुमच्या हातात भरपूर वेळ आहे..कसली घाई गडबड, गोंधळ, चिंता नाही exact शब्द म्हणजे hassle-free life आहे. या उलट भारतातली माणस सतत घाईत असतात, कुठल्या तरी चिंतेत असतात. हे चित्र फक्त निराशाजनक वाटत असेल तर तसं नाहीये कारण या scenerio च दुसऱ्या शब्दात वर्णन करता येईल. इथल्या लोकांचं fighting spirit फार कमी आहे कारण दैनंदिन जीवनात लागणाऱ्या सर्व गोष्टी इथे मुबलक आणि easily उपलब्ध आहेत. जगण्यासाठी struggle हा प्रकार जवळजवळ नाहीच. अर्थात तरीही इथली लोक stressed असतात. आणि ती सर्वात सुखी आहेत असंही नाही. या उलट भारतात इतकं झगडावं लागत असूनही लोक सदैव दुखा:त आहेत असं दिसत/जाणवत नाही. उलट एका fighting spirit नी लोक परिस्थितीशी लढत असतात. शक्य तशी शक्य तितकी मजा करत असतात! माझं या दोन्ही देशांचं वर्णन प्रातिनिधिक नाही पण एका विशिष्ठ दृष्टीकोनातून केलं आहे. भारत आणि अमेरिकेचं वर्णन करा असं म्हटलं की मला हत्ती आणि ६ आंधळ्यांची गोष्ट आठवते. इतकी विविधता या दोन्ही देशांमध्ये आहे. मात्र कोणत्याही दृष्टीकोनातून पाहिलं तरी या मागचं कारण एकच आहे. अमेरिका हा एक विकसित देश आहे आणि भारत विकसनशील देश आहे. मला एक उपमा सुचतेय ती देण्याचा मोह आवरत नाही! जेव्हा आपण किल्ला चढत असतो तेव्हा चढताना दम लागतो, थकायला होतं, घाम येतो, मधेच पाय घसरून पडतो..पण शेवटी माथ्यावर पोचल्यावर सर्व कष्टांचं चीज झाल्यासारखं वाटतं आणि मग तिथवर पोचण्यासाठी घेतलेल्या कष्टांची मजा वाटू लागते...तसच भारतातले लोक सध्या चढणी वर आहेत आणि अमेरिकेतली लोकं माथ्यावर. आत्ता जसा struggle भारतीय लोक करत आहेत ते स्वातंत्र्यानंतरच्या काळात अमेरिकन लोकांनी केलं आहे. जसं एखाद शिखर सर केल्यावर गिर्यारोहकाला त्याहून उंच शिखरं खुणावू लागतात त्याच प्रमाणे अमेरिकन लोक देखील सतत नवीन गोष्टींच्या शोधात असतात. मजा चढण्यातही आहे आणि माथ्यावरही! असा विचार केला की मग दोन्ही देशातल्या चांगल्या आणि वाईट दोन्ही गोष्टी एकाच तटस्थ भावनेने निरखता येतात असं मला वाटतं. या वेळी मी घरी पुन्हा एकदा पु. लं. च अपूर्वाई वाचत होते तेव्हा realise झालं की पु.लं.नी ही भूमिका आपल्या सर्व प्रवासवर्णनातून फार छान मांडली आहे! कोणत्याच संस्कृतीचे अवास्तव गोडवे नाहीत की उगीच अनावश्यक टीका नाही! Hats off to him once again!

गाडी फारच serious वळणावर वर गेली! आता एक गम्मत सांगते. आल्यानंतर २/३ दिवसांनी काहीतरी घ्यायला दुकानात गेले. पैसे परत घेताना लक्षात आलं की दुकानदाराने फाटकी नोट दिली आहे! ताबडतोब ती नोट त्याला परत केली आणि चांगली नोट घेतली! असं थोडसं भांडल्यावर इतकं बरं वाटलं! काय सांगू!

मी येताना ठरवलं होत आजीबात “US returned” सारखं वागायचं नाही. आपण इथलेच आहोत १० महिने परदेशात काढले म्हणून काही फरक पडता कामा नये! आणि मग बिनधास्त सगळीकडे जाऊन सगळं खाल्लं! ST, PMT, रिक्षा, ट्रेन सगळ्यातून प्रवास केला. अर्थात देवाच्या कृपेने आजारी पडले नाही म्हणून आज हे लिहू शकतेय [;)]

India trip plan करताना आणखी एक गोष्ट ठरवली होती ती म्हणजे आर्या आंबेकर आणि शमिका भिडे ची भेट घ्यायची. या सर्वच little champs नी इतका भरभरून आनंद दिला की खरतर त्यांच्यापैकी प्रत्येकाला भेटून "thank you" म्हणावसं वाटत होतं पण वेळेअभावी ते शक्य नव्हतं. मात्र माझी सगळ्यात आवडती champ शमिका भिडे आणि दुसऱ्या क्रमांकावर असलेले आर्या आणि प्रथमेश दोघांनाही आवर्जून भेटले (आर्याला प्रत्यक्ष तर प्रथमेशशी फोन वर बोलले). शामिकाला all the way रत्नागिरी ला जाऊन भेटले! That evening was the best evening I spent in India! मला वाटत नाही की मी त्या वेळी झालेला आनंद आणि समाधान शब्दात व्यक्त करू शकेन! I will cherish those moments all my life! अर्थात या माझ्या आनंदात मोठा वाटा आहे ज्यांनी ज्यांनी मला या champs पर्यंत पोचायला मदत केली त्या सगळ्यांचा! माझी आई, माझ्या मैत्रिणी केतकी आणि अमृता, youtube वर little champs च्या पर्वाचे vedios upload करणारा अहोंकन उर्फ अश्विन आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे या मुलांचे आई-बाबा आणि कुटुंबीय! मी या सगळ्यांची खूप खूप ऋणी आहे! It was like a dream come true! या भेटीमधून little champs च्या अजून काही गमतीजमती कळल्या! मजा आली!

सर्व जवळच्या नातेवाईकांना मित्रमैत्रिणींना भेटले, मनसोक्त गप्पा मारल्या, खाण्यापिण्याच्या सर्व फर्माइशी पूर्ण केल्या! आवश्यक त्या खरेद्या केल्या आणि हे सगळं करता करता एक महिना कसा भुर्रकन उडून गेला कळलंच नाही! परत जायची वेळ आली! पुन्हा सामानाची बांधाबांध, वजनकाट्यावरची मोजणी आणि हिशोब! परत येताना विमानात बसल्यावर मनात संमिश्र भावना दाटून आल्या! (फार पुस्तकी वाक्य झालंय हे पण आता मराठी भाषा पुस्तकातच ठेवायची असं आपण ठरवल्यामुळे ते स्वाभाविक आहे! मी जर "mixed emotions" असं लिहिलं असतं तर पटकन कळलं असतं कदाचित असो!) जाम वाईट वाटत होतं पण कुठेतरी मनात समाधान देखील होतं. मनासारखी सुट्टी घालवल्याचं, सगळ्या जवळच्या व्यक्तींना भेटल्याचं, घरी लोळून आळसात घालवलेल्या दिवसांचं, पाणी पुरी, मोदक, भेळ सामोसा, बटाटेवडा, जिलबी असे अनेक पदार्थ खाल्ल्याचं, स्वयंपाक, भांडी घासणे, कपडे धुणे, कचरा आवरणे इत्यादी चिंतांपासून महिनाभर दूर राहिल्याचं, माहेरपणाचं...विमानाने take off घेतला..मी डोळे मिटले तेव्हा डोळ्यातून पाणी आलं मात्र ते पाणी कसलं होतं हे मला अजूनही उमगलेलं नाही! इति!

अरे संसार संसार!

बराच काळ घराबाहेर राहिल्यामुळे आणि फारसा उत्साह/रस नसल्यामुळे स्वैंपाक कधीच केला नव्हता. खरं सांगायचं तर ज्या टिपिकल कारणांसाठी आपल्याकडे स्वैंपाक शिकण्याचा आग्रह धरला जातो त्याला विरोध असल्यामुळे माझ्या मनात एकप्रकारची अढी होती. आता परदेशी राहुन शिकयचं आणि सगळं स्वतः करायचं म्हटल्यावर स्वैंपाक शिकणं भाग होतं पण आता कारण वेगळं असल्यामुळे मी पण खूषीने तयार झाले. आई, आत्या, चित्रावहीनी, सगळ्या ताया यांच्याकडून क्रॅश कोर्स टिप्स आणि काही प्रात्यक्षिक ट्रेनिंग घेउन यूएसएला आले. आमच्या आधीच्या मेल्स मधून मी आणि श्रुती लिंबुटिंबू आणि इला आणि अश्विनी एक लेव्हल अप असल्याचं कळल होतं. इला आणि अश्विनी च्या भरवशावर मी निर्धास्त होते!! इथे आल्यावर पहिले १५ दिवस मजेचे होते..कॉलेज सुरु झालं नव्हत आणि त्यामुळे आम्हाला भरपूर वेळ होता..मग आमचे स्वैंपाकाचे प्रयोग सुरु झाले! आम्ही सगळ्या जणी चवीने खाणार्‍या असल्यामुळे "काहीही चालेल" आणि काही नसलं तरी चालेल असा प्रकार नव्हता! आजही आमच्याकडे रात्रीचं जेवण साग्रसंगीत असतं!

स्वैंपाक म्हटला की मागच्या पुढच्या सगळ्या गोष्टी येतात! ग्रोसरी (त्याची यादी!), प्रत्यक्ष स्वैंपाक, नंतरची आवराआवरी, उरलंसुरलं इत्यादी.हे सगळं करायला लागल्यापासुन आमचा समस्त आयांबद्दलचा आदर शतगुणीत झाला आहे.. ..आणि त्याचं एकमेव कारण म्हणजे त्या रोज कोणती भाजी करायची हा प्रश्न सोडवतात हे!! दर वीकेन्ड ला पुढच्या आठवड्याच्या भाज्यांची यादी करताना आम्हाला याची आठवण येते!!

आता आम्ही चौघीजणी छान स्वैंपाक करायला शिकलो आहोत! पण प्रत्येकीची स्पेशल डिश आहे. चिंचगूळाची आमटी म्हणजे इला, वांग्याचं भरीत अश्विनी मस्त करते,श्रुतिच्या उसळी आणि मी...(स्वतः स्वतः ची स्तुती करणं योग्य नाही पण..) फ्लॉवर, कोबी आणि फरसबीची भाजी या माझ्या मते मला सगळ्यात चांगल्या जमलेल्या भाज्या आहेत! आता "चांगली जमलेली भाजी" ही एक वेगळी कन्सेप्ट आहे. म्हणजे भाजी चांगली झाल्याचा आमचा/माझा निकष म्हणजे जी भाजी आपण खातो आणि जिची चव आपल्या जिभेवर आहे तशी भाजी जमली की मग ती चांगली भाजी! म्हणजे आई करते तशी फ्लॉवरची भाजी जमली की छान! आणि ती भाजी तशी होतेय की नाही याचा एक निकष म्हणजे भाजी करताना येणारा वास!! घरी जसा वास येतो तसा वास आला की मी खूष!! अशी मज्जा आहे! मला बरेचदा स्वैंपाक करताना तोत्तोचान मधल्या प्रसंगाची आठवण येते!! आणि हो जेवण्यातला सगळ्यात महत्त्वाचा भाग म्हणजे कौतुक..एखाद्या जमलेल्या पदार्थाचं कौतुक झालं की इतकं मस्तं वाटतं! तो आनंद वेगळाच असतो आणि आम्ही एकमेकींना तो द्यायला कधीच विसरत नाही!

दर weekend ला आम्ही घर आवरतो. Thankfully आमच्या घरी wooden flooring आहे त्यामुळे केर काढणं आणि एकुणच साफसफाई करणं खूप सोपं जातं. Weekend चं दुसरं महत्त्वाचं काम म्हणजे laundry! इथल्या laundry ची मला आवडणारी गोष्ट म्हणजे dryer मधून कपडे सुकून बाहेर येतात ते! ते कपडे इतके छान गरम गरम असतात की मी एक नवीन phrase तयार केलेय : ताजे गरमागरम कपडे!!

इथे आल्यावर एक नवीन गोष्ट करायला लागलो ती म्हणजे खर्चाचा हिशोब. इथे apartment share करुन राहणारे बरेच लोकं वेगवेगळ्या sites वापरतात. आम्ही मात्र आल्यानंतर लगेच google documents मधे एक excel sheet बनवली..जाम मज्जा आली ती बनवताना! कोणते columns बनवायचे आणि शेवटी आपोआप हिशोब कसा लागेल असं full brain storming करुन २/३ तासांच्या अथक परिश्रमानंतर ती excel sheet तयार झाली आणि आम्ही तीच वापरतो. पैसे खर्च केले की त्या शीटमधे entry करायची मग महिन्याच्या शेवटी आम्ही सगळा हिशोब clear करतो. आमची सगळ्यांची accounts एकाच बँकेत असल्यामुळे पैसे transfer करणे सोपे जाते. अमेरिकेत सर्व सोयी online उपलब्ध आहेत..म्हणजे जर एखाद्याने ठरवलं की आज कोणाही माणसाशी न बोलता सर्व कामं करायची तर ते सहज शक्य आहे! दुकानात गेल्यावर self checkout करता येते, pin to piano सर्व गोष्टी online खरेदी करता येतात, पेट्रोल पंपावर आपले आपणच पेट्रोल भरुन घ्यायचे असते..एकदा bank account उघडले की बहुतेक सर्व व्यवहार online करता येतात. इतकच काय पोस्टाची कार्डं-पाकीटं देखिल online खरेदी करता येतात! एकटेपणा वाढवण्याच्या सर्व सोयी इथे बघायला मिळतात! पोस्टावरुन आठवलं..मला इथले stamps भयंकर आवडले..आपण वही/पुस्तकावर नावाचे sticker चिकटवतो ना तसे peel n stick पद्धतीचे stamps असतात्..किती भारी कल्पना आहे ही..आपल्या पोस्ट खात्याला हे असं करावं हे कसं सुचवता येईल?? (I am serious!!)

३१३ चे आमच्या सख्खे शेजारी म्हणजे आमच्या मालकीणबाई Dr. Mrs.Legett. आजी आजोबा दोघांचेही वय आता सत्तरीच्या पलिकडे आहे त्यामुळे ते फारसे बाहेर पडत नाहीत. अपार्टमेंट चा सर्व कार्यव्यवहार त्यांची मुलगी Ms.George Ann बघतात त्यांना देखिल आता नातवंडे आहेत! (इथे एकतर बरीच लवकर लग्न होतात नाही तर बरीच उशिरा!). त्या आठवड्यातले ३ दिवस office मधे असतात. त्यांच्या मदतीला आणि अपार्टमेंट ची देखभाल करायला एक काका आहेत्..त्यांचं नाव आहे junior! आम्ही त्यांना गमतीने "बाळूकाका म्हणतो..कधी येताजाता दिसले तर नेहमी हसून हात हालवतात!

या तिघींचे खूप सारे भारतीय batchmates आहेत जे बर्‍याच वेळा घरी न जाता university मधे timepass करत बसलेले असतात. श्रुती एकदा तिच्या मैत्रिणीच्या apartment मधे/ वर (Can’t figure out apt preposition!!) गेली होती तिथून परत आल्यावर तिने declare केलं की आपलं घर सगळ्यात भारी आहे! आम्हा चौघींनाही आता हा flat घरासारखा वाटतो! आणि म्हणुनच आमच्या पैकी प्रत्येकीला at the end of the day लवकर घरी यावसं वाटतं! You are welcome @313 Great Oaks anytime!!

UT Open House 2009

गेल्या शनिवारी आमच्या युनिव्ह्र्सिटीचं ओपन हाउस होतं. आम्हाला ते काय असत याची फारशी कल्पना नव्हती पण खूप सारी शाळेतली मुलं युनिव्ह्र्सिटी बघायला येणार आणि त्या दिवशी युनिव्ह्र्सिटी आम जनतेसाठी खुली असणार एवढचं माहिती होतं. त्या शनिवारी मला नेमकं लॅब मधे काम होतं म्हणुन मी युनिव्ह्र्सिटीत जाण्यासाठी बस स्टॉप वर उभी होते. तेव्हा लक्षात आलं की खुप साऱ्या बसेस भरुन युनिव्ह्र्सिटी कडे जात आहेत (त्या दिवशी ३०० स्कू्लबसेस भरुन मुलं आली होती!!) मग मी श्रुतीला फोन केला आणि त्या दिवशीचे कार्यक्रम बघायला सांगितले. थोड्या वेळाने श्रुती चा मला फोन.."अगं खुप मज्जा आहे आज..४०० च्या वर कार्यक्रम आहेत!"

There was an event organized by English literature department where they were going to present (read and enact) an excerpt from the famous novel Pride and Prejudice! आम्ही दोघी Jane Austen fans असल्यामुळे त्या कार्यक्रमाला गेलो. On our way we literally had to make a way to walk through the crowds. Never ever saw so many people on campus at once! And there were so many attractions..face painting tattooing, making your own footprint in PoP students displaying their arts! But we wanted to go to reading session first. The event was conducted by 2 lady profs and it was simply great! They read and enacted the very last part of P&P where Lady Catherine comes to see Elizabeth and asks her not to marry Darcy. The older prof played Lady Catherine and younger one was Elizabeth. They wore those traditional costumes (which they made themselves!!). We really enjoyed listening to them. That was followed by a slide show where they showed snaps of Chawton Estate, the place in UK where JA spent the last and literary productive years of her life (1809-1817) where she wrote all her 5 novels. Both the profs did a great job explaining about the place with some friendly banter between them! The older lady was british and younger one was American and it seems now the entire Estate belongs to an American who bought it in a sale! So American prof taunted the British one “You people do not seem to care about your national monuments!!” So this old Brit lady replied..”Yeah..because we have so many of them!!”

त्या नंतर पुढचे २/३ तास आम्ही दोघी जत्रेमधे हरवल्यासारख्या कँपसभर फिरत होतो!! सगळ्या departments नी शाळेतल्या मुलांना आकर्षित करतिल असे खेळ, वस्तू मांडल्या होत्या. त्यातुन मुलांना geology, chemistry, music, literature, computers, mechanical engg अशा अनेक विषयांची ओळख होत होती. ITS (Information Technology Services) नी used CDs and similar hardware बेंच वर मांडुन ठेवले होते आणि मुलं त्यातुन वस्तु बनवत होती. टाकाऊ मधून टिकाऊ त्यातला प्रकार! शिवाय आमचा लाडका Bevo (Longhorn) मुलांच्या भेटीला आला होता..

संध्याकाळी ५ वाजता आजच्या सर्व कार्यक्रमांची Main Mall (University चे पटांगण)मधे सांगता होणार होती! That was the highlight of the day!! The UT Open House 2009 Class photograph! All the people who came to visit UT today gathered at the main mall. The famous Longhorn band was played (actually one could rehearse with the band and march with them to the main mall!!) And then from the top of the tower a photograph was taken featuring each individual present at the mall!! This photograph is taken from a very high definition camera so if you download it from the website and zoom in you can see each and every person out there!! Last year they made a UT letter symbol by drawing BIG U and T on the floor and making all the people stand around it (negative shading type). This year it was state of Texas map drawn on the floor and all stood inside creating a huge Texas!! We wanted take pics of the entire event so we did not stand with the crowd. But the event was a hit!! As you will see in the videos and fotos in the album.

मी आणि श्रुती नी त्या दिवशी खूप मजा केली! आणि हो फक्त लहान मुलंच आली होती अस नाही. अनेक पालक (आई-बाबा, आजी-आजोबा) जे UT alumni आहेत आपल्या मुलांना नातवंडांना घेउन आले होते. इतकी माणसे कँपस वर असून सुद्धा कुठेही गडबड गोंधळ नव्हता. सगळं अतिशय सुनियोजित आणि नीटनेटकं होतं. मला आणि श्रुतीला हे सारं पाहाताना " आपल्या इथे असं झालं पाहीजे “असं वाटतं होतं. आपल्याकडे देखिल असे बरेच कार्यक्रम होतात पण आपण planning मधे कमी पडतो. We must learn how to plan things in a better way. सगळं शक्य आहे फक्त थोडी इच्छाशक्ती हवी!